in the middle of upstate

Hello, sweeties. Ik heb me gisteren weer een hoop liggen ergeren. Zonet heeft m'n massagetherapiste m'n Upper East Side penthouse verlaten maar ik voel me nog steeds wat blabber. Dat alles heeft te maken met m'n toekomstige schoonouders. Niemand, niemand kan zeggen een goede relatie te hebben met het veroordelende denkstation, maar de mijne zijn echt, blah.

Om te beginnen wonen ze upstate New York, op een plaats waarvan ik steeds weer de naam vergeet. Op zich is dat geen probleem ware het niet dat ze eisen dat wij telkens weer naar die vergeten plek upstate rijden, the city is hen te druk. Ook als je hen voorstelt om naar het rustigere Long Island of desnoods Connecticut te rijden dan wordt dat geweigerd. Misschien zijn die plekken wel te aangenaam voor hen ofzo.

Anyway, zit je daar uren in de auto naar een oninteressant dorp te rijden - en dan zwijg ik nog over het feit dat je boyfriend overbodig nostalgisch wordt over allerlei saaie kleurloze plekken - om dan uiteindelijk te dineren in een restaurant waarover het enige positieve is wat je kan zeggen dat er geen paparazzi zullen opduiken. En erg vriendelijk zijn m'n toekomstige schoonouders niet. Ze vinden me een snob. Okay, ik weet wel dat m'n A-listboyfriend van humble afkomst is maar daar wil ik niet aan herinnerd worden. En da's iets wat zij net wel doen in alles dat hen omgeeft. Tot en met het mij vernederen met m'n juwelen en m'n bontjas toe (ok, die dieren zijn zielig maar ik zonder bontjas ook).

Dus ben ik nu nog helemaal gespannen ondanks het feit dat ik én een massage én een flesje bubbels in m'n heerlijk bubbelbad heb genomen. Misschien toch maar Oprah bellen.

de prepschool connection

Hey! Ik weer. Bij het herlezen van m'n blogberichten zie ik dat ik nog niets heb verteld over m'n verleden, m'n achtergrond. How rude.

Okay, ik ben geboren in Manhattan en groeide voornamelijk op in de Upper East Side, Paris, Tokyo, London en op Long Island: telkens als m'n moeder, een gepensioneerd model, socialite en een Vanderbilt, hertrouwde gingen we weer verhuizen. M'n vader, een belangrijke New Yorkse kunstenaar, woonde met verschillende veel te jonge supermodellen (nooit tegelijk, toch niet bij m'n weten) bijna permanent in zijn vakantiehuis op the Hamptons en dat vond ik best wel beschamend. Waarom? Omdat iedereen weet dat je in The Hamptons alleen maar summert, de andere maanden hoor je gewoon in the city door te brengen.

Afgezien van een jaartje op de New Yorkse Dwight en een jaartje op het Zwitserse Le Rosey bezocht ik uitsluitend boarding schools in New England, Choate Rosemary Hall onder andere. Al die kinderen uit suburban Connecticut moest je d'r maar voor lief bij nemen. Maar ik voelde me wel beter. De beste herinneringen bewaar ik wel aan St Paul's. Al is het wel jammer dat ik er door een cocaïneschandaal werd verwijderd, in m'n laatste schooljaar dan nog wel. Niettemin ben ik zonder problemen op Yale geraakt omdat het een familietraditie is en m'n grootvader een zoveelste bibliotheek doneerde. Art History was mijn major.

De enige reden waarom ik daarna niet ben doorgestroomd naar de Yale Law School was omdat ik verliefd werd op een belangrijke filmproducent en zo snel mogelijk bij hem wou intrekken in Bel Air (toch straf dat ik, die zo'n hekel heb aan LA, het altijd aanleg met filmmensen). Na een dik jaar werd ik het beu om altijd maar achter de zoveelste Birkintas te gaan. Ik wilde iets meer: werken. Dus heb ik een beroep gekozen in iets wat ik kan: feesten. Partyplanner dus. En contacten had ik genoeg. Alleen zag de filmproducent het niet zo zitten, die zag liever dat ik me uitsloofde op Rodeo Drive.

Toen de relatie op springen stond kwam ik m'n vorige vriend tegen, een beroemde acteur maar net geen A-list. Hij was vooral een goed excuus om de filmproducent te verlaten. We woonden romantisch samen op Primrose Hill in London tot ik m'n huidige A-list vriend tegenkwam. Lang moest ik er niet over twijfelen om die B-list in te ruilen voor de A-list: als je in New York iets wil betekenen kan je beter aan de arm van een A-list ster hangen. En ik wou opnieuw naar New York.

Verder heb ik nog een jongere halfzus die op Ibiza woont met haar man, die in de hotelbussiness zit. Ze heeft nog geen kinderen maar aangezien zij vrij alternatief is (lees: haar natuurlijke neus en borsten heeft) zal dat waarschijnlijk niet zo lang meer duren. Mijn jongere halfbroer die in Beverly Hills woont is een high profile lawyer, gespecialiseerd in Hollywoodechtscheidingen. Sinds hij een paar jaar op Eton heeft gezeten heeft hij zich een geaffecteerd Brits accent aangenomen en al die Californiërs vinden dat bijzonder slim overkomen. California is een beetje (met uitzondering van San Fransisco) een surfstaatje, weet je wel. Waar mensen met "dude" praten.

Zoals je kon lezen heb ik een typische prep school - Ivy Leage-achtergrond. And I'm loving every single bit of it.

gewoon wat vertellen over mezelf

Hi, hello! Ja, het is weer even geleden omdat ik er gewoon niet zoveel zin in had. Ik heb namelijk vaak veel leukere dingen te doen dan achter mijn mac te kruipen, begrijpen jullie? My life is full excitement, dat weten jullie vast nog wel, en daar ga ik jullie nu weer over vertellen. Ready? Natuurlijk, schatten, anders zaten jullie niet op mijn blog.

Ondertussen is het drie keer uitgegaan met m'n knappe, beroemde boyfriend. Onze relatie is best wel drama. En dat komt voornamelijk door mij. Weet je, als je knappe beroemde boyfriend zonder je medeweten met Cameron Diaz gaat stappen dan mag je daar gerust een scene over maken: Cameron doet het namelijk met elke knappe beroemde man. Op zich is dat très Hollywood alleen wordt ze altijd zo dronken dat ze de volgende dag gewoon niet meer weet met wie ze allemaal in bed gedoken is. En als je knappe beroemde en ook nog es A-list boyfriend over ontrouw met Diaz begint te liegen moet je dus bij haar al helemaal niet gaan aankloppen. Want ze weet het niet meer.

Okay, mijn very important boyfriend was dus met Cameron in London gaan stappen toen ik op zakendiner in Monaco verbleef. Toen ik dat afschuwelijk nieuwtje de volgende morgen in allerlei kranten las heb ik het zonder pardon meteen per sms uitgemaakt. Maar ja, mijn boyfriend, de schat, had er zoveel wroeging over dat hij mij de volgende dag naar Manhattan inviteerde voor een verblijfje in The Pierre. He knows what I want. En daarbovenop kreeg ik nog een exclusief privaatmiddagje shoppen in Tiffany's. Ja, winkeldeuren gesloten, alleen ik en mijn boyfriend met de Tiffanymensen. Very touching, hij weet me altijd te beroeren. Dus was het alweer dik aan tussen ons. Enzo gaat het al jaren in onze rocky relationshop.

Wij hebben geen kinderen omdat ik me mentaal nog niet klaar voel voor een liposuctie maar in de pers lees ik net iets te vaak dat ik zwanger zou zijn. I'm so not amused about that. Laster en eerroof en imagoroof noem ik dat: dan fotograferen ze je in Central Park als de wind net onder je T-shirt waait en kopletteren ze: pregnant? Het gewone onbekende publiek denkt dan natuurlijk: als ze niet zwanger zou zijn zal ze wel een buik hebben gekregen. En dan blijkt uiteindelijk dat ik niet zwanger ben. Als tegenbewijs kan ik echter niet in blote naveltruitjes gaan lopen want da's meer iets voor L.A. (wat ze daar te kort hebben aan stof hebben wij in de Upper East Side te veel aan hoeden). Dus laat ik me na de zoveelste pregnantroddel wat meer fotograferen als ik net naar de sportschool ga, in strakke outfit zodat alle twijfel over een aankomend buikje meteen uitgesloten kan worden. Dat is heel belangrijk: niet voor niets sla ik m'n ontbijt en lunch over.

Maar ik ga jullie laten, lieve schatten, want ik zie dat het tijdstip van m'n dinerafspraak in een high profile Manhattans restaurant met een beroemde en invloedrijke vriendin al met drie minuten is gepasseerd en mijn regel is: om fashionably late te zijn moet je vertrekken op het uur van de afspraak. Vroeger is pathetisch, alsof je niets anders te doen hebt, en later is gewoon stijlloos, alsof je geen Ivy Leage- educatie hebt genoten. Ik weet niet welke van de twee erger is dus ik moet snel die pijnlijke Guccihakjes aan.