Vorige week even op en af naar L.A. gevlogen. Voor een dagje. Eigenlijk een nachtje. Okay, een van mijn famous friends... Actually I forgot her name, but it sounds like my name, maybe it’s something like... Katie, Katie Holmes? Anyway. Een van mijn famous Hollywood friends gaf een party. Waarom weet ik eigenlijk niet meer, het had iets te maken met, I think, een baby, but anyway, any reason to party is een noodzakelijke reason. Party uit noodzaak. I’m a professional partyplanner, so.
Okay, this Katie famous Hollywood friend of mine gaf een party voor de baby maar de baby zou er niet bij zijn. Tuurlijk niet, anders zou het er maar een saaie troep worden... omdat niemand dan wil komen. You know, Hollywood people and babies, not a good marriage. And you know how stable marriages are in Hollywood. Anyway, this Katie famous friend of mine gaf een party, zonder de baby in L.A. Ik dus voor een nachtje naar L.A.
I don’t like L.A. You wanna know why? Ok, elke keer als ik er kom beginnen random people te schreeuwen naar me. “Katie! Katie! Katie!” I don’t know these people. It’s not like I want to invite them in my Manhattan Upper East Side Park Avenue Penthouse. No. Ok, random people in L.A. schreeuwen m’n naam. You wanna know why? Omdat mijn vriendje beroemd is. Yeah, I got a famous boyfriend. My boyfriend is famous. En daarom beginnen al die random people te krijsen als ik me op de LA’se straten vertoon. Yeah, my boyfriend is very famous, on top of the A-list. Maar toch, het is mijn vriendje die ze in feite willen zien, ik niet. Dus al dat krijsen voor mij is like. “People, get a life or something, and by the way. You’re screaming at the wrong person, and by the way, you’re giving me a headache.” Krijsen voor de verkeerde persoon, only in L.A. Ik dus naar het Four Season.
Na het noodzakelijke geflirt met de taxichauffeur, de liftboy, de receptionist, de barman en het kamermeisje (in LA is iedereen gorgeous) liet ik me, een champagnefles later, per limousine vervoeren naar de babyparty zonder baby. In L.A. rijdt iedereen per car dus moet je je een beetje onderscheiden. Door zelf niet te rijden. De limousinechauffeur was by the way niet gorgeous. Hij was nog maar net in L.A. komen wonen vanuit het ... het ... het ... Colorado en wou net als iedereen in L.A. het maken in de filmwereld. But I don’t think so. Daar zal hij later wel achtergekomen. Ok, up to the party die overigens op een geheime locatie lag. Hollywoodcelebrities kunnen niet zomaar op een openbare plaats gaan feesten. Bang voor pottenkijkers en negative publicity achteraf (en geloof me, daar is een bodem voor). Party, exclusieve locatie.
Ik werd begroet door de gorgeous portier met de perfect tan, hij kwam me bekend voor, van een of andere antiroosreclame ofzo, en arriveerde fashionably late op een ... discothemaparty. Huh. Een themaparty. Nobody told me anything. Afro’s , plateauzolen, olifantenpijpen, extra large sunglasses, spuuglelijke kleuren,... You know disco. Daar stond ik dan stylish te wezen in m’n zwarte Alaïa temidden van een stelletje uitbundig dansende discokikkers die elk gevoel voor ritme ontbeerden. Pijnlijk. Discomuziek is wel meer dan gewoon ok, alleen discokleren heb ik altijd zo ‘not the right way to dress’ gevonden. Misschien maar goed ook dat nobody told me anything.
Anyway, een champagnefles later merkte ik niks meer van al die discoclowns rond me heen en begon ik vrolijk mee te doen op YMCA. Het werd leuk.
Tot Tara Reid een Mojito over Russell Crowe morste. On purpose, I don’t know. Anyway, Russells reactie was er definitely naar alsof het on purpose was. Tara Reid, die sowieso al wankel op haar benen stond (you know Tara, don’t you), mocht een flinke rechtse van Russell incasseren. Hehe, een vrouw slaan, Russell, zou je dat nog wel een tweede keer doen? Ja, dus. En nog een derde en nog een vierde. Russell heeft wel temperament: een beetje mojito over hem en hij gaat over de rooie, a beautiful mind... not so much. Je kan dus wel begrijpen dat de sfeer op de babyparty zonder baby meteen verpest was. Tara Reid, zonder haar is geen party de naam party waardig, strompelde, gedragen door haar chauffeur, haar auto in. En de andere genodigden dierven nog amper te bewegen, uit schrik ook maar iets per ongeluk over Russell heen te morsen. Zelfs ademen in zijn buurt leek gevaarlijk, laat staan hem van de party te verwijderen. Het resulaat was dat iedereen daar maar onwennig stond stil te staan op de tonen van I Will Survive.
Oh what a night. Dankje, Russell, dankje. Ik zal in het vervolg wel twee keer nadenken eer ik nog een feestje bijwoon waar jij ook op de guestlist staat. Of het moet de Vanity Fair Oscar Party zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten